ಅಮ್ಮಣ್ಣಿಯ ನೆನಪು

ನಿದ್ದೆ ಇರದ ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ
ಅವಳ ಹೆಜ್ಜೆಯ ಗುರುತಿತ್ತು
ನಿದ್ದೆ ಬಂದ ರಾತ್ರಿಯಂತೂ
ಅವಳ ಕನಸೇ ಬಿದ್ದಿತ್ತು...

ಹಾದಿ ಬದಿಯ ಒಂಟಿ ನಡಿಗೆ
ಆಕೆಯ ನೆನಪ ತರುತಿತ್ತು
ಆ ಮಲ್ಲಿಗೆ ನಗು ನೆನಪಾದಾಗ
ನನ ಕಾಲು ಕುಂಟುತಿತ್ತು...

ಕನ್ನಡಿ ಮುಂದೆ ನಿಂತರಂತೂ
ಅವಳ ಕಣ್ಣೇ ಕಾಣುತಿತ್ತು
ಕಣ್ಣು ನನದೇನೇ ಎಂದರಿತಾಗ
ತುಟಿಯ ಅಂಚು ನಗುತಿತ್ತು...

ತಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ತುತ್ತು ಅನ್ನ
ಅವಳಿಗಾಗಿ ಮೀಸಲಿರ್ತಿತ್ತು
ಹಸಿವೆ ತುಂಬ ಸಹಿಸಲಾಗದೆ
ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆ ಸೇರ್ತಿತ್ತು...

ಐಸ್-ಕ್ರೀಂ ಸವಿಯುವಾಗ
ಅವಳ ಗಲ್ಲದ ನುಣುಪಿತ್ತು
ಅದು ಮೆಲ್ಲನೆ ಕರಗಿದಾಗ
ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನ ತುಟಿ ಇತ್ತು...

ವಿರಹಾಗ್ನಿ ಧಗ ಧಗಿಸುತಿದೆ

ಯಾವ ಜೀವನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಹೀಗೆ

ವಿರಹಾಗ್ನಿ ಧಗ ಧಗಿಸುತಿದೆ?

ಯಾವ ಹೃದಯಗಳ ಬಂಧನಕೆ

ಕಣ್ಣುಗಳು ಹೀಗೆ ಹುಡುಕಾಡುತಿದೆ?

ನಿನ್ನ ಮಾತನಾಡಿಸಿದ ಆ ನಿಮಿಷಗಳೇ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಾಗುತಿದೆ...

ಬೆಳದಿಂಗಳ ರಾತ್ರಿಯಲಿ ಹುಣ್ಣಿಮೆಯು ನಕ್ಕ ಹಾಗಿರುವ ಆ ನಿನ್ನ ಸುಂದರ ವದನದ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ...

ಮೌನವೇ ಮಾತಾದಾಗ, ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮನಸಿನಾಳದ ಒಮ್ಮತದ ನಿರ್ಧಾರ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿದೆ...

ಯಾಕೋ ಆ ಕ್ಷಣ ನಾನು ಏನೂ ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ನೀ ತಿಳಿದುಕ್ಕೊಂಡೆ, ಜೊತೆಗೆ ನಾನೂ ಕೂಡ...

ಮತ್ತೆ ಮಾತನಾಡಲು ಅವಕಾಶವಿರಲಿಲ್ಲ... ನಿಜವಾ? ಅಧಿಕಾರವಿರಲಿಲ್ಲ ಅನ್ನು, ಅವಕಾಶ ಉಪಯೋಗಿಸಲಿಲ್ಲವೆನ್ನು...

ಮತ್ತದೇ ಮುಗುಳುನಗೆ ಕಾಣಲು ಅದೆಷ್ಟು ಬಾರಿ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ನಿನ್ನ ಧ್ಯಾನಿಸಿಲ್ಲ, ಹೇಳು?

ಈ ವಿರಹಾಗ್ನಿಯ ಉದ್ದ-ಅಗಲದ ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೆ ಅದೇನು ಅಳತೆಗೋಲಿದೆ ಹೇಳು?

ಕಡು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲೂ

ಈ ಕಟುಕನ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ

ಬತ್ತದೆ ಬರುವ ಹನಿಗಳ

ಈ ಒರತೆ ಸಾಲದೇ?